کد مطلب:225123 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:257
آشکار شدن دعوی امامت حضرت رضا
ظهور امامت حضرت ابی الحسن علی بن موسی الرضا
چنانكه اصح اقوال را در روز وفات حضرت امام موسی كاظم علیه السلام معلوم داشتیم كه در روز جمعه هنگام چاشت یا وقت عصر پنجم شهر رجب سال یكصد و هشتاد و سوم هجری اتفاق افتاد و در آن حال فرزند برومندش حضرت امام رضا علیه السلام بر بالین پدر بزرگوار حاضر بود و حكایات واقفیه نیز مذكور گردید معلوم می شود كه در همان آن كه حضرت كاظم علیه السلام از توجه به مناظم عوالم امكان روی بپرداخت حضرت امام رضا علیه السلام حكمران تمامت كارگاه آفرینش گشت و اطاعت اوامر
[ صفحه 111]
و نواهی و متابعت او حذوا النعل بالنعل بر تمامت مكلفین بلكه هر ذیر وحی به اندازه مقامی كه دارد واجب است و اگر اندكی تسامح و تغافل ورزند معصیت كرده اند و به قدر معصیت عذاب و عقوبت یابند، چه خیر دنیا و آخرت و نظام و دوام سلسله بقای ایشان و اجرای احكام الهی و حفظ دین رسالت پناهی كه اسباب اصلاح امور معاشیه و معادیه و رستگاری و روسفیدی هر دو جهانی است به دست علم و قدرت و تدبیر و خبرت اوست.
و این معنی مبرهن است كه این عناوین برحسب ترتیب ظاهر است و گرنه انوار طیبه ائمه هدی صلوات الله علیهم از بدایت خلقت كارفرمای كارگاه آفرینش بوده اند و در این وجودات مقدسه حساب ماه و سال و روز و شب نشاید كرد زیرا كه ایشان برتر از مقام شمس و قمر و عالم زمان و مكان را سایر هستند نبست حدوث ایشان از حیثیت مخلوقیت ایشان و بالنسبه بواجب الوجود است آری ایشان ممكن و حادث هستند و دچار موت می شوند اما نسبت بما سوی الله بر همه اشیاء تقدم دارند كه از آن جمله شمس و قمر و كواكب و افلاك و عرش و كرسی و بهشت و دوزخ و تمام موالید و عناصر و هیاكل و اشباه و اشباح آسمانی و زمینی و مطلق تحت و فوق و حدود و جهات باشد.
اگر جز این است چگونه حیدر در گاهواره اژدر می درد و حمد خداوند داور می كند و آنگونه سخن با مادر می سپارد بلكه در بطون امهات تسبیح خالق ارضین و سموات می نمایند و كرورها سالها قبل از خلقت این مخلوق جبرئیل را در پاسخ دادن پروردگار جلیل تعلیم می فرماید یا حضرت كاظم در گاهواره با پدر بزرگوارش نجوی می كند و امر به تغییر نام مولود فلان یك از اصحاب می نمایند یا حضرت صاحب الزمان - عجل الله تعالی فرجه و نحن فی عافیة - ده روز از زمان ولادت با سعادتش می گذرد عطسه كننده ی را تسمیت [1] و از فواید آن تصریح می فرماید یا امام رضا علیه السلام از مدینه به بغداد یا حضرت جواد علیه السلام از مدینه به طوس بر بالین پدر
[ صفحه 112]
حاضر می شوند.
پس مبرهن می شود كه اینگونه بیانات برای صورت حاضر و ظاهر است و از این است كه می فرمایند امام ناطق و صامت او نفرموده اند امام عالم و جاهل پس در هیچ آنی و در هیچ حالی و روز و شب و ماه و سالی و زمانی و اوانی اگر چه در شكم مادر هم باشند نمی توان اشیان را بی خبر و علم دانست همیشه عالم و بصیر و خبیر هستند مگر خبر حضرت جواد را با مأمون و امام حسین علیهماالسلام را با جناب سلمان در آن خورد سالی یا أمیرالمؤمنین صلوات الله علیه را با آن جن و دیو نشنیده اید و از این گونه اخبار بسیار است.
چنانكه ازین پیش مكرر اشارت شده است كه پدرم مرحوم میرزا محمد تقی لسان الملك سپهر طاب ثراه را قانون چنان بود كه در طی مجلدات ناسخ التواریخ و بیان ظهور امامت هر یك از ائمه هدی صلوات الله علیهم برای میمنت و بركت و مزید اجر و ثواب دنیا و آخرت از رساله موسومه به اسرار الانوار فی مناقب ائمه الاطهار علیهم سلام الله الملك الجبار كه جزو دیوان اشعار آن مرحوم مبرور است شعری چند بمناسبت مقام مذكور می فرمود.
و اكنون این بنده حقیر در این مورد آن ابیات را كه به حضرت امام رضا صلوات الله علیه اختصاص دارد می نگارد و بر شادی روح و اجر و ثواب آن مرحوم و نگارنده این كتاب می افزاید:
از رضای علی بن موسی
یك تجلی است موسی و عیسی
موسی او را طلیعه ی ز جلال
عیسی او را ودیعه ی ز جمال
حكم او چیز سازد از ناچیز
چیز ناچیز گردداند نیز
خصم با او چو راه شعوذه ساخت
شیر نرش ار برو ساده بتاخت
لعب با شیر نر كسی نكند
مژه اژدها كسی نكند
شیركان شیر حق پدر دارد
چنگ و دندان قضا قدر دارد
كینش زهره درد بشیر قضا
سك چشاندش زهر وقت رضا
[ صفحه 113]
آنكه این خانه خود چنین سره كرد
چند خوانی غریبش ای سره مرد
همه را ره سوی سفینه اوست
همه شهرها مدینه ی او است
مرد در خانه كی غریب بود
غربت و خانه بس عجیب بود
مگر آن كاشنای جانانه است
از خود و خویش و خانه بیگانه است؟
رب اغفر لی و لوالدی و ارحمهما كما ربیانی صغیرا رب اغفرلنا و لا بائنا و اجدادنا و امهاتنا وجداتنا و لكافة امة محمد صلی الله علیه و آله و ارحمهم جمیعا بحق محمد و آل محمد و ارفع درجاتهم و ثقیل میزانهم و احشرهم معهم صلوات الله علیهم و اجعل عواقب امورنا خیرا.
چنانكه اصح اقوال را در روز وفات حضرت امام موسی كاظم علیه السلام معلوم داشتیم كه در روز جمعه هنگام چاشت یا وقت عصر پنجم شهر رجب سال یكصد و هشتاد و سوم هجری اتفاق افتاد و در آن حال فرزند برومندش حضرت امام رضا علیه السلام بر بالین پدر بزرگوار حاضر بود و حكایات واقفیه نیز مذكور گردید معلوم می شود كه در همان آن كه حضرت كاظم علیه السلام از توجه به مناظم عوالم امكان روی بپرداخت حضرت امام رضا علیه السلام حكمران تمامت كارگاه آفرینش گشت و اطاعت اوامر
[ صفحه 111]
و نواهی و متابعت او حذوا النعل بالنعل بر تمامت مكلفین بلكه هر ذیر وحی به اندازه مقامی كه دارد واجب است و اگر اندكی تسامح و تغافل ورزند معصیت كرده اند و به قدر معصیت عذاب و عقوبت یابند، چه خیر دنیا و آخرت و نظام و دوام سلسله بقای ایشان و اجرای احكام الهی و حفظ دین رسالت پناهی كه اسباب اصلاح امور معاشیه و معادیه و رستگاری و روسفیدی هر دو جهانی است به دست علم و قدرت و تدبیر و خبرت اوست.
و این معنی مبرهن است كه این عناوین برحسب ترتیب ظاهر است و گرنه انوار طیبه ائمه هدی صلوات الله علیهم از بدایت خلقت كارفرمای كارگاه آفرینش بوده اند و در این وجودات مقدسه حساب ماه و سال و روز و شب نشاید كرد زیرا كه ایشان برتر از مقام شمس و قمر و عالم زمان و مكان را سایر هستند نبست حدوث ایشان از حیثیت مخلوقیت ایشان و بالنسبه بواجب الوجود است آری ایشان ممكن و حادث هستند و دچار موت می شوند اما نسبت بما سوی الله بر همه اشیاء تقدم دارند كه از آن جمله شمس و قمر و كواكب و افلاك و عرش و كرسی و بهشت و دوزخ و تمام موالید و عناصر و هیاكل و اشباه و اشباح آسمانی و زمینی و مطلق تحت و فوق و حدود و جهات باشد.
اگر جز این است چگونه حیدر در گاهواره اژدر می درد و حمد خداوند داور می كند و آنگونه سخن با مادر می سپارد بلكه در بطون امهات تسبیح خالق ارضین و سموات می نمایند و كرورها سالها قبل از خلقت این مخلوق جبرئیل را در پاسخ دادن پروردگار جلیل تعلیم می فرماید یا حضرت كاظم در گاهواره با پدر بزرگوارش نجوی می كند و امر به تغییر نام مولود فلان یك از اصحاب می نمایند یا حضرت صاحب الزمان - عجل الله تعالی فرجه و نحن فی عافیة - ده روز از زمان ولادت با سعادتش می گذرد عطسه كننده ی را تسمیت [1] و از فواید آن تصریح می فرماید یا امام رضا علیه السلام از مدینه به بغداد یا حضرت جواد علیه السلام از مدینه به طوس بر بالین پدر
[ صفحه 112]
حاضر می شوند.
پس مبرهن می شود كه اینگونه بیانات برای صورت حاضر و ظاهر است و از این است كه می فرمایند امام ناطق و صامت او نفرموده اند امام عالم و جاهل پس در هیچ آنی و در هیچ حالی و روز و شب و ماه و سالی و زمانی و اوانی اگر چه در شكم مادر هم باشند نمی توان اشیان را بی خبر و علم دانست همیشه عالم و بصیر و خبیر هستند مگر خبر حضرت جواد را با مأمون و امام حسین علیهماالسلام را با جناب سلمان در آن خورد سالی یا أمیرالمؤمنین صلوات الله علیه را با آن جن و دیو نشنیده اید و از این گونه اخبار بسیار است.
چنانكه ازین پیش مكرر اشارت شده است كه پدرم مرحوم میرزا محمد تقی لسان الملك سپهر طاب ثراه را قانون چنان بود كه در طی مجلدات ناسخ التواریخ و بیان ظهور امامت هر یك از ائمه هدی صلوات الله علیهم برای میمنت و بركت و مزید اجر و ثواب دنیا و آخرت از رساله موسومه به اسرار الانوار فی مناقب ائمه الاطهار علیهم سلام الله الملك الجبار كه جزو دیوان اشعار آن مرحوم مبرور است شعری چند بمناسبت مقام مذكور می فرمود.
و اكنون این بنده حقیر در این مورد آن ابیات را كه به حضرت امام رضا صلوات الله علیه اختصاص دارد می نگارد و بر شادی روح و اجر و ثواب آن مرحوم و نگارنده این كتاب می افزاید:
از رضای علی بن موسی
یك تجلی است موسی و عیسی
موسی او را طلیعه ی ز جلال
عیسی او را ودیعه ی ز جمال
حكم او چیز سازد از ناچیز
چیز ناچیز گردداند نیز
خصم با او چو راه شعوذه ساخت
شیر نرش ار برو ساده بتاخت
لعب با شیر نر كسی نكند
مژه اژدها كسی نكند
شیركان شیر حق پدر دارد
چنگ و دندان قضا قدر دارد
كینش زهره درد بشیر قضا
سك چشاندش زهر وقت رضا
[ صفحه 113]
آنكه این خانه خود چنین سره كرد
چند خوانی غریبش ای سره مرد
همه را ره سوی سفینه اوست
همه شهرها مدینه ی او است
مرد در خانه كی غریب بود
غربت و خانه بس عجیب بود
مگر آن كاشنای جانانه است
از خود و خویش و خانه بیگانه است؟
رب اغفر لی و لوالدی و ارحمهما كما ربیانی صغیرا رب اغفرلنا و لا بائنا و اجدادنا و امهاتنا وجداتنا و لكافة امة محمد صلی الله علیه و آله و ارحمهم جمیعا بحق محمد و آل محمد و ارفع درجاتهم و ثقیل میزانهم و احشرهم معهم صلوات الله علیهم و اجعل عواقب امورنا خیرا.
[1] تسميت: گفتن «يرحمك الله» است بشخص عطسه كننده.